Pojawienie się w życiu dziecka jest wydarzeniem wywracającym do góry nogami całe dotychczasowe życie.  Oczekiwanie i ekscytacja mieszają się z obawami dotyczącymi porodu, czy dbania o maleńkiego człowieka. Zewsząd, proszone lub nie, pojawiają się dobre rady, bliskich, dalekich, czy pochodzące z mediów. Sugestie ekspertów bywają skrajnie różne, a ogromny wysiłek, zmęczenie, przemiany hormonalne, jeszcze bardziej utrudniają ocenę i podejmowanie decyzji. Jest to powszechne i dotyczy każdej młodej mamy.

Okres połogu, czyli trzech pierwszych miesięcy po porodzie jest specyficznym czasem, w którym dbanie o własne potrzeby i opieka nad maluszkiem są w opozycji. Niewystarczająca ilość snu, ewentualne problemy zdrowotne, napotykane trudności w relacji z partnerem i nieprzerwana odpowiedzialność za dziecko mogą powodować obniżone samopoczucie, pogorszony nastrój, potrzebę wypłakania się. Jeśli jednak taki stan utrzymuje się dłużej lub jest bardzo nasilony i towarzyszą mu dodatkowe objawy, wtedy mówi się o potrzebie stwierdzenia, czy jest to depresja poporodowa.

Z uwagi na przemiany hormonalne do 10. dnia po porodzie mówi się o występowaniu „baby bluesa”, czyli odczucia obniżonego nastroju, chwiejności emocjonalnej, płaczliwości, drażliwości. W tym czasie mama może odczuwać skrajne, bardzo silne emocje, mieć zaburzenia snu, odczuwać spadek apetytu. Ten stan powinien ustąpić samoistnie do 2 tygodni. Jeśli nie, może to oznaczać, że rozwija się depresja poporodowa.

Depresja poporodowa dotyka od około 13%, nawet do 30% młodych mam. Zazwyczaj pojawia się w ciągu 6 tygodni po porodzie, jednak może objawić się w późniejszym czasie, nawet do 12 miesięcy. Częściej występuje u mam, które w czasie ciąży lub przed nią doświadczały trudniejszych emocji. Objawami depresji poporodowej są:

• Obniżony nastrój,
• Chwiejność emocjonalna,
• Obniżone poczucie własnej wartości jako kobieta i/lub jako rodzic,
• Obawa i lęk o zdrowie i życie własne i/lub dziecka,
• Utrata zainteresowania tym, co dotąd sprawiało przyjemność, było hobby, pasją,
• Trudności z wykonywaniem czynności codziennych, zarówno przy sobie, jak i przy dziecku,
• A nawet myśli samobójcze.